مینی ایمپلنت در ارتودنسی یا انکوریج موقت:

مینی ایمپلنت در ارتودنسی که به نام دستگاه های انکوریج موقت نیز خوانده می شود، پیچ های کوچکی هستند که امروزه به طور گسترده در درمان های ارتودنسی مورد استفاده قرار می گیرند. این ابزار از این جهت محبوب شده است که لنگر خوبی برای ارتودنسی فراهم می کند، بدین شکل که در استخوان ثابت شده و سپس به دندان یا چند دندان متصل شده تا آنها را در طول درمان به سمت و سوی خاصی بکشد.

انکوریج پایه ثابتی است که نیروی لازم برای کشیدن دندان را ایجاد می کند. به طور مطلوب، لازم است که لنگر در محل خود ثابت باشد و اصلا حرکت نکند. پیش از مینی ایمپلنت در ارتودنسی و ابداع این روش، از دندان های خلفی یا ابزارهای خارجی ارتودنسی برای ایجاد لنگر استفاده می شود. اما لنگرهای پیشین دارای محدودیت های زیر بودند:

• در صورت افزایش فشار، دندان خلفی نیز ممکن بود حرکت کرده و به جهت دندان های پیش کشیده شود.
• ابزارهای خارجی مانند هدگیر نیز در زندگی روتین بیمار اختلال ایجاد کرده و از نظر ظاهری مطلوب نبودند.

هنوز هم لنگرهای سنتی در کنار مدیریت و نظارت دندانپزشک نتایج درمانی خوبی را رقم می رنند، اما مینی ایمپلنت در ارتودنسی می تواند نتیجه پایدارتر و بهتری را ایجاد کند.

تاریخچه استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی:

ادغام یا یکپارچه سازی استخوانی اولین چیزی است که با شنیدن نام ایمپلنت در ذهن می آید. این تکنولوژی در دهه ۱۹۷۰ برای جایگزینی دندان از دست رفته به وجود آمد و در ۱۹۹۸ از اولین مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی استفاده شد. مینی ایمپلنت ها پست های تیتانیومی به قطر ۲ میلی متر هستند که در جاهای مختلف در دهان قرار می گیرند تا ثبات لازم را برای کشیدن دندان ها فراهم کنند.

مزایای استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی:

• کاهش دوره درمان
• برطرف کردن نیاز به استفاده از هدگیر، کش ارتودنسی و فیس ماسک
• برطرف شدن نیاز به استفاده از جراحی های پیچیده فک
• مدیریت دقیق تر و بهتر درمان ارتودنسی

کاربرد مینی ایمپلنت در ارتودنسی:

در ارتودنسی همواره باید نیروی لازم برای کشیدن دندان به جهت مورد نظر اعمال شود. این نیرو تا پیش از این توسط دندان های خلفی وارد می شد. اما موارد زیادی دیده می شود که دندان خلفی خود مقاومتش را در برابر نیروی وارد شده توسط بریس از دست می داد و به سمت مخالف حرکت می کرد.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی می تواند لنگر بسیار پایداری را ایجاد کند و دندان را تقریبا به هر سمتی بکشد. این در حالی است که اعمال نیرو در برخی جهات توسط دندان های خلفی ممکن نبود. به همین دلیل بیمار مجبور بود از ابزارهایی مانند هدگیر برای حرکت دادن دندان به جهتی استفاده کند که توسط دندان خلفی امکان پذیر نبود. هدگیر ابزار دست و پا گیری است و ظاهر بیمار را ناخوشایند می کند. هیچ بیماری نیست که از بسته شدن این ابزار روی سرش استقبال کند. هدگیر از جمجمه به عنوان لنگر استفاده می کند. برخی از انواع هدگیر دارای بندهایی پشت سر یا گردن هستند. آنها از کل سر به عنوان یک لنگرگاه استفاده می کنند. انواع دیگر، به نام هدگیر کشش معکوس، دارای بندی است که بر روی چانه یا پیشانی قرار می گیرد؛ آنها می توانند دندان ها را به جلو بکشند. اما حالا بیمار می تواند بدون آنکه ظاهر خود را درگیر کند، دندان های زیباتری داشته باشد.

از مینی ایمپلنت در ارتودنسی برای بستن فواصل بین دندان، ایجاد فاصله بین دندان با عقب کشیدن دندان های خلفی، اصلاح اپن بایت یا حتی مرتب کردن یک دندان استفاده می شود. مواردی وجود دارد که تنها یک دندان یا دندان های یک فک در هم ریخته اند. مینی ایمپلنت می تواند در کمترین زمان یک دندان یا دندان های یک قوس را اصلاح کند.

مینی ایمپلنت را می توان در استخوان ماگزیلاری یا مندیبل قرار داد. دیگر مکان های قراردهی مینی ایمپلنت شامل سقف یا کف دهان، فواصل بین دندان ها، ناحیه زیر بینی یا بالای چانه و پشت دهان می شود.

از مزایای استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی می توان به حذف کش های پلاستیکی نیز اشاره کرد. در برخی از بیماران، به خصوص بیماران مبتلا به اوربایت، آندربایت و اپن بایت، استفاده از کش برای اعمال نیرو در جهت متفاوت ضروری بود. بیمار باید کش ها را به نحو آموزش داده شده می بست و هر شب و برای هر وعده غذایی آنها را تعویض می کرد. با استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی دیگر به ابزارهای دست و پا گیر نیازی نیست.

مراقبت از مینی ایمپلنت در ارتودنسی:

زمانی که مینی ایمپلنت در دهان شما قرار داده شد، از لمس آن با انگشت یا زبان خودداری کنید. این کار می تواند به ثبات ابزار آسیب وارد کند. مینی ایمپلنت را هر شب و پس از هر وعده غذایی به آرامی مسواک بزنید و تمیز کنید. تجمع پلاک و باکتری بر روی مینی ایملپنت می تواند سلامت دهان و دندان شما را تحت شعاع قرار دهد.

همه بیماران نمی توانند از مینی ایمپلنت در ارتودنسی استفاده کنند. بیمارانی که سیگار می کشند، بیماران مبتلا به بیماری های متابولیک یا مصرف کنندگان برخی داروها کاندیدای خوبی برای این روش درمانی نیستند. در این مورد دندانپزشک شما می تواند نظر دهد.

مینی ایمپلنت در ارتودنسی چطور در جای خود قرار داده می شود؟

پس از تایید نیاز به استفاده از این روش، محل مناسب برای کاشت مینی ایمپلنت مشخص می شود. قراردادن مینی ایمپلنت در جای خود با کمترین تهاجم و درد صورت می گیرد. ابتدا با استفاده از داروی بیحسی محل مورد نظر بیحس می شود. سپس، با استفاده از ابزار مناسب مینی ایمپلنت در جای خود قرار داده می شود. در این زمان، تنها چیزی که حس می کنید، مقداری فشار است که نشان از فرو رفتن مینی ایمپلنت در دهان دارد. بنابراین درد نخواهید داشت. پس از قرار دادن مینی ایملپنت در محل مورد نظر، بر خلاف درمان های ایمپلنت، نیازی نیست که چند ماه صبر کنید. ارتودنتیست درمان را برای شما شروع خواهد کرد و بریس ها متصل خواهند شد. پس از برطرف شدن اثر بیحسی ممکن است کمی دچار درد شوید که با استفاده از مسکن های رایج در داروخانه می توانید درد را کنترل کنید. درد چند روز پس از درمان از بین خواهد رفت.

منبع:

studiodentaire