سینوس لیفت نوعی جراحی است که به استخوان فک بالا در ناحیه دندان های مولار و پری مولار استخوان اضافه می شود. این استخوان بین فک و سینوس ماگزیلاری اضافه می شود که در دو طرف بینی قرار گرفته اند. به این روش آگمنتاسیون سینوس نیز گفته می شود. برای ایجاد فضا برای استخوان، غشای سینوس باید به سمت بالا حرکت داده شود. این روش اغلب توسط یک جراح دهان و فک یا پریودنتیست انجام می شود.

موارد کاربرد سینوس لیفت:

سینوس لیفت زمانی انجام می شود که استخوان فک بالا از ارتفاع کافی برخوردار نیست یا سینوس ها به فک زیاد از حد نزدیک هستند. این روش برای قرار دادن ایمپلنت انجام می شود. چند دلیل برای انجام این کار وجود دارد:

بسیری از افرادی که دندان های فک بالای خود به خصوص دندان های مولار را از دست داده اند، استخوان کافی برای قرار دادن ایمپلنت ندارند. به دلیل آناتومی جمجمه، انتهای فک بالا استخوان کمتری نسبت به فک پایین دارد.

بیمار استخوان فک خود را ممکن است به علت بیماری پریودنتال از دست داده باشد.

از دست رفتن دندان ممکن است به از دست رفتن استخوان بیانجامد. زمانی که دندان از بین می رود، استخوان ها شروع به جذب در بدن می کنند. اگر دندان مدتها پیش از بین رفته باشند، بیمار استخوان کافی برای قرارگیری ایمپلنت نخواهد داشت.

سینوس های ماگزیلاری ممکن است بیش از حد به فک بالا نزدیک باشند که این امر قرارگیری ایمپلنت را ناممکن می کند. اندازه و شکل سینوس در هر فرد متفاوت است. سینوس ها با افزایش سن بیمار نیز بزرگ تر می شوند.

با افزایش تعداد افرادی که در سال های اخیر به دنبال درمان ایمپلنت هستید، سینوس لیفت در ۱۵ سال اخیر رایج تر شده است.

آماده سازی:

استخوان مورد استفاده برای این روش ممکن است از بدن خود شما گرفته شود (استخوان اتوژن)، از یک جسد تشریح شده (استخوان آلوژنیک) یا از استخوان گاو (زنوگرافت) باشد.

اگر از استخوان خودتان برای این روش درمانی استفاده شده باشد، از جای دیگری از دهان یا بدن شما گرفته خواهد شد. در برخی موارد جراح استخوان مورد نیاز را از استخوان لگن یا تیبیا (استخوان زیر زانو) می گیرد.

پیش از انجام این روش باید عکس رادیوگرافی از سینوس ها و فک شما تهیه شود. بنابراین دندانپزشک می تواند از آناتومی فک و سینوس های شما آگاه شود. ممکن است به نوع خاصی از تصویربرداری (CT نیز نیاز داشته باشند. این نوع اسکن به طور دقیق ارتفاع و عرض استخوان را نشان می دهد و سلامت سینوس های شما ارزیابی خواهد شد.

اگر دچار آلرژی فصلی هستید، برنامه درمان شما به زمانی به تعویق می افتد که آلرژی شما فعال نباشد.

منبع:

colgate

با سلام، پروتز دندان مصنوعی من خیلی لق است. مایل هستم از ایمپلنت استفاده کنم اما در حال حاضر قادر به پرداخت هزینه های آن نیستم. لطفا در صورت امکان در مورد راه حل لقی دندان مصنوعی توضیحاتی ارائه دهید؟ آیا روش هایی کم هزینه تر از ایمپلنت برای حل این مشکل وجود دارد؟

راه حل لقی دندان مصنوعی:

پاسخ دندانپزشک:

همان طور که از سوال شما برمی آید متوجه شده اید که بهترین راه حل لقی دندان مصنوعی استفاده از ایمپلنت است. چیزی که ممکن است از آن آگاه نباشید این است که با گذشت زمان در اثر وارد شدن فشار به بافت های زیر پروتز، تراکم استخوانی فک و بافت لثه از بین می روند. استخوان هایی که پیش از این دندان های شما را در جای خود نگه می داشتند برای تحمل چنین فشاری ساخته نشده اند. در نتیجه پس از مدتی ذوب شده و جذب بدن می شوند. این امر به مشکلی می انجامد که شما در حال حاضر با آن درگیر هستید: لقی دندان مصنوعی.

زیبایی استفاده از ایمپلنت در آن است که این روش از فرآیند تخریب بافت استخوانی و جذب آن پیشگیری می کند.

با توجه به مواردی که گفته شد، لقی دندان مصنوعی یکی از مشکلات رایج در افرادی است که مدتهاست از این روش استفاده می کنند. نیاز به یک پروتز جدید نه تنها به شرایط پروتز فعلی بلکه به میزان تخریب بافت های حامی دهان و فک در زیر آن نیز بستگی دارد.

ترمیم یا تعویض پروتز؟

به همین دلیل در تلاش برای یافتن راه حل لقی دندان مصنوعی به جز استفاده از ایمپلنت باید به سوالات زیر پاسخ داد:

• آیا از ظاهر دندان مصنوعی خود راضی هستید؟
• چقدر فرسوده شده اند؟
• آیا دچار ناهنجاری های فکی نشده اید؟
• آیا می توانید به درستی بجوید و بخورید؟

دندانپزشک می تواند بین ساخت یک دندان مصنوعی جدید یا ترمیم پروتز فعلی به عنوان یک راه حل موقت، بهترین را به شما پیشنهاد بدهد.

به طور کلی ترمیم پروتز زمانی لازم است که دندان مصنوعی پس از سال ها استفاده فرسوده شده باشد اما همچنان با استفاده از روش های زیر قابل استفاده باشد. از آنجا که میزان از دست رفتن استخوان در هر فرد متفاوت است، ممکن است برخی افراد بیشتر از دیگران به تعویض یا ترمیم پروتز خود نیاز داشته باشند.

به طور کلی دو راه برای ترمیم دندان مصنوعی وجود دارد:

در روش موقت لایه ای از مواد زیر پروتز قرار می گیرد. دراین روش قالبی از دهان شما تهیه می شود. بر اساس قالب و با استفاده از مواد خاصی، فضای خالی بین دندان مصنوعی و بافت تحلیل رفته دهان پر می شود. بدین ترتیب به طور موقت مشکل لقی دندان مصنوعی حل خواهد شد.

روش دوم تقریبا به شکل روش اول انجام می شود. در این روش هم فضای خالی دندان مصنوعی پر خواهد شد با این تفاوت که پروتز اصلاح شده به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مواد موقت درون آن با مواد دائمی و مقاوم تر جایگزین شوند. این بدان معنی است که به مدت یک یا چند روز بدون دندان خواهید بود.

چنانچه دندانپزشک احساس کند که ترمیم پروتز نمی تواند به عنوان راه حل لقی دندان مصنوعی به کار رود، ساخت یک پروتز جدید راه حل کم هزینه بعدی برای شما خواهد بود دیگر دلایل نیاز به جایگزینی یک پروتز می تواند از بین رفتن زیبایی ظاهر آن و تخریب مواد پایه آن باشد.

گاهی با وجود تمام تلاش های دندانپزشک و آزمایشگاه، به دلیل شدت تخریب و تحلیل بافت استخوانی فک و لثه، تضمین عملکرد صحیح پروتز دشوار خواهد بود. بنابراین موارد فوق اغلب موارد به عنوان راه حل های موقت لقی دندان مصنوعی به شمار می روند. به همین دلیل است که ایمپلنت های دندانی به طور کلی بهترین گزینه، اگر نگوییم تنها راه حل لقی دندان مصنوعی هستند.

مینی ایمپلنت:

بیشترین شکایات از سوی بیماران از نظر لقی دندان مصنوعی در فک پایین دریافت شده است. خوشبختانه امروزه راه حل لقی دندان مصنوعی در فک پایین متنوع تر شده است. با استفاده از روشی به نام مینی ایمپلنت می توانید مشکل خود را کاملا حل کنید. در این روش تنها به دو یا چهار مینی ایمپلنت نیاز است. از آنجا که لازم نیست تمام دندان ها را با یک ایمپلنت جایگزین کنید و نیز به دلیل هزینه پایین تر مینی ایمپلنت ها نسبت به ایمپلنت سنتی، هزینه نهایی درمان آن قدر که تصور می کنید زیاد نخواهد بود.

در واقع، بسیاری از افراد در مقایسه با هزینه های مداوم ترمیم و جایگزینی دندان مصنوعی و نیز مشکلات جاری با آن، هزینه های صرف شده برای استفاده از مینی ایمپلنت یا حتی ایمپلنت را به صرفه تر ارزیابی می کنند.

با استفاده از روش های فوق، یعنی ترمیم پروتز، تعویض آن یا تثبیت پروتز با استفاده از مینی ایمپلنت، می توانید عملکرد جویدن، خوردن، حرف زدن و لبخند زدن خود را به طور چشمگیری بهبود ببخشید و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید.

با وجود تمام گفته های فوق، به شما توصیه می کنیم که برای تصمیم گیری در مورد بهترین راه حل لقی دندان مصنوعی با متخصصان کلینیک ما تماس بگیرید و زمانی را برای معاینه حضوری تعیین کنید.

منبع:

deardoctor

سندرم شوگرن یک اختلال خود ایمنی غیر معمول است که در آن سیستم ایمنی به غدد برون ریز رطوبت بدن آسیب می رساند. این بیماری می تواند موجب خشکی چشم، دهان و گلو شود. استفاده از ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن می تواند بهترین راه برای جایگزینی دندان های از دست رفته باشد.

این بیماری معمولا به عوارض جدی در دهان و دندان منجر می شود. بزاق محافظ طبیعی بدن در برابر باکتری های دهانی است. هنگامی که دهان خشک باشد، باکتری ها در آن تکثیر می شوند و اسید بیشتری تولید می شود. در نتیجه آسیبی جدی به دندان ها وارد می شود. به دلیل عوارض بیماری اغلب افراد مبتلا به سندروم شوگرن دندان های خود را از دست می دهند.

جایگزینی دندان های از دست رفته:

مطمئنا بهترین راه استفاده از ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن است. ایمپلنت در این بیماران مزیت های بیشتری نسبت به دندان مصنوعی دارد.

اما متاسفانه در این بیماران این نگرانی وجود دارد که ایمپلنت نیز به سرنوشت دندان های طبیعی دچار شود: عفونت، پوسیدگی و از دست دادن دندان. به هر حال، کاهش تولید بزاق می تواند روی ایمپلنت هم تاثیر بگذارد.

مطالعات اخیر نشان می دهد که این نگرانی نرخ پایینی دارد. در مقایسه با بیماران سالم، نرخ موفقیت ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن حدود ۹۷ درصد است. با این حال میزان پیگیری و معاینه در این بیماران بیشتر از افراد عادی است.

معایب دندان مصنوعی:

با وجود نتایج خوب ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن دشوار است که استفاده از دندان مصنوعی را توصیه کنیم. خشکی دهان به راحتی سلامت دهان و دندان بیمار را تحت تاثیر قرار می دهد. سایش پروتز مصنوعی روی لثه با وجود خشکی دهان می تواند آزاردهنده باشد. بنابراین در صورتی که بیمار از دندان مصنوعی استفاده کند، شانس زیادی وجود دارد که لثه های وی دچار زخم یا التهاب شود. این امر می تواند حیات دندان های طبیعی باقی مانده در دهان را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

بنابراین عملکرد کلی ضعیف دندان مصنوعی و رضایت کمتر بیمار در این روش باعث شده است که استفاده از پروتز به بیمار توصیه نشود.

ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن:

پیش از تصمیم گیری بر سر اجرای ایمپلنت برای مبتلایان به سندروم شوگرن باید شرایط جسمی و سلامتی بیمار بررسی شود. برخی از فاکتورها نرخ موفقیت درمان را در این بیماران کاهش می دهد. فارغ از این امر، استفاده از ایمپلنت بهترین روش برای بهبود کیفیت زندگی و تغذیه در این بیماران است.

منبع:

irvinedentalcare

استئونکروز استخوان فک که به عنوان سندروم فک مرده نیز شناخته می شوند نوعی بیماری نادر اما جدی است که شامل از دست دادن شدید یا تخریب استخوان فک می شود. در این بیماری جریان خون به فک پایین کاهش می یابد. این امر باعث به وجود آمدن شکاف های کوچکی در فک می شود که منجر به فروپاشی کامل استخوان و از دست دادن دندان می شود.

علائم استئونکروز استخوان فک:

علائم استئونکروز استخوان فک عبارتند از:

• درد، تورم یا عفونت لثه یا فک
• لثه هایی که بهبود نمی شوند
• دندان های لق
• احساس بی حسی یا سنگینی در فک
• تخلیه آبسه های فک (چرک)
• بیرون زدن ریشه دندان در اثر تحلیل لثه

اگر بیمار دچار استئونکروز استخوان فک باشد، ممکن است علائم تا هفته ها یا ماه ها بروز نکنند. علائم این بیماری تنها زمانی آشکار می شوند که استخوان فک از بین رفته است.

علل و عوامل خطر:

علت این عارضه هنوز مشخص نیست. گاهی اوقات عارضه در پی عدم درمان یک صدمه کوچک رخ می دهد. برای مثال زمانی که بعد از کشیدن دندان استخوان فک بدون پوشش رها می شود. با این حال، عوامل خطر متعددی وجود دارد که ممکن است احتمال ابتلا به این عارضه را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از:

• پرتو درمانی (سر و گردن)
• شیمی درمانی
• درمان با استروئید، مانند کورتیزون
• آنمی (کم خون) و سایر اختلالات مرتبط با خون
• عفونت
• نقص سلامتی و تغذیه
• بیماری لثه یا جراحی دندان، مانند کشیدن دندان
• مصرف الکل و سیگار کشیدن
• گردش خون ضعیف یا مشکلات مربوط به لخته شدن
• سرطان (بیماری متاستاز استخوان)
• پوکی استخوان (نازک شدن استخوان)، بیماری پاژه و یا دیگر نشانه های درمان بی فسفونات

ارتباط با بیس فسفونات:

شواهد نگران کننده ای در رابطه با افزایش محبوبیت و استفاده از بیس فسفونات ها (گروهی از داروها) با این بیماری وجود دارد.

بیس فسفونات های داخل وریدی در درجه اول به منظور کاهش درد استخوان و هیپرکلسمی (سطوح کلسیم غیرطبیعی بالا در خون) در ارتباط با سرطان پستان متاستاتیک و سرطان پروستات استفاده می شود. بیماران مبتلا به سرطان به طور کلی از دو نوع بیس فسفونات داخل وریدی استفاده می کنند که از درد استخوان و استخوان های شکننده جلوگیری می کنند.

اغلب موارد استئونکروز استخوان فک در مواردی دیده می شوند که بیمار برای درمان سرطان گسترش یافته از بیس فسفونات داخل وریدی استفاده کرده است.

ملاحظات زمانی برای ابتلا به این عارضه:

بیس فسفونات می تواند ماه ها، حتی سال ها پس از مصرف دارو، در استخوان باقی بماند. به گفته برخی از کارشناسان، عوارض جانبی بیس فسفونات خوراکی تا سه سال پس از شروع درمان مشخص نمی شود و پس از آن زمان، احتمال ابتلا به عارضه پایین است. میزان بروز عوارض در هنگام مصرف بیسفسفونات های وریدی بیشتر است.

نرخ موفقیت دریافت ایمپلنت های دندانی در افرادی که بیسفسفونات مصرف کرده اند پایین است. استفاده از روش های درمانی در این افراد باید با ملاحظه صورت گیرد.

تشخیص:

برای تشخیص استئونکروز استخوان فک، پزشکان از رادیوگرافی یا تست کشت میکروبی برای تشخیص عفونت استفاده می شود. همچنین روش های غربالگری جدید به تشخیص این بیماری در افرادی کمک می کنند که سابقه مصرف داروهای بیس فسفونات را داشته اند.

منبع:

yourdentistryguide

یکی از عوامل اصلی موفقیت درازمدت ایمپلنت دندان استخوانی است که پست های ایمپلنت در آن قرار داده می شوند. و به این دلیل، ارزیابی تراکم فک برای دریافت ایمپلنت توسط دندانپزشک برای تعیین کمیت و کیفیت استخوان در منطقه ایمپلنت ضروری است.

ارزیابی تراکم فک برای دریافت ایمپلنت:

همچنین لازم است که مشخص شود که محل ایمپلنت به اندازه کافی از ساختارهای آناتومیک نزدیک به فک دور است و آسیب شناسی استخوان نیز بررسی شود.

ارزیابی دندانپزشک از دو جهت انجام می شود:

• یک جنبه شامل تکنیک های معاینه عادی است: تجسم، لمس کردن و اندازه گیری فک ها.
• دیگری شامل استفاده از رادیوگرافی دندان جهت ارزیابی تراکم فک برای دریافت ایمپلنت

چه نوع رادیوگرافی مورد نیاز است؟

در بسیاری از موارد، ترکیبی از یک فیلم پانورامایی (یک رادیوگرافی که استخوان فک بیمار و همه دندان ها را نشان می دهد) و چند رادیوگرافی پری اپیکال (رادیوگرافی که اغلب در مطب های دندانپزشکی گرفته می شود) جهت ارزیابی تراکم فک برای دریافت ایمپلنت رضایت بخش خواهد بود.

با این حال در موارد دیگر، ممکن است دندانپزشک تشخیص دهد که تصویربرداری ۳D با سی تی اسکن لازم است. این نوع تصویربرداری به طور قابل ملاحظه ای اطلاعات بیشتری در مورد فک در اختیار دندانپزشک قرار می دهد.

فاکتورهایی که دندانپزشک باید ارزیابی کند:

کمیت و کیفیت فک:

دندانپزشک باید مقدار کافی استخوان فک در منطقه ایمپلنت را تعیین و کیفیت آن را نیز تایید کند.

• این ارزیابی شامل تعیین شکل استخوان (عرض و ارتفاع) خواهد بود.
• همچنین شامل بررسی تراکم استخوان می شود. دندانپزشک می تواند این نکات را از رادیوگرافی و سی تی اسکن دریافت کند.

دلایل عدم تناسب فک بیمار برای ایمپلنت:

ممکن است به دلایل خاصی دندانپزشک تشخیص دهد که تراکم فک بیمار برای دریافت ایمپلنت مناسب نیست.

نواقص طبیعی:

مشکل استخوانی می تواند به طور طبیعی رخ دهد، مانند جذب (از دست دادن استخوان) در مناطقی که دندان ها کشیده شده اند. این نوع نقص در مواردی مشاهده می شود که چندین دندان چندین سال قبل کشیده شده اند.

مقدار تحلیل استخوان در طول سه سال اول پس از کشیدن دندان ۴۰ تا ۶۰ درصد است. پس از این دوره میزان از دست دادن استخوان معمولا به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد.

علت این تحلیل به طور معمول به کاهش جریان خون، التهاب موضعی و/یا فشار نامطلوب از لوازم دندانپزشکی، مانند دندان مصنوعی جزئی یا کامل نسبت داده می شود.

آسیب استخوان به علت بیماری:

در موارد دیگر، کمبود استخوانی بیمار ممکن است به یک بیماری مانند بیماری پریودنتال پیشرفته (بیماری لثه) نسبت داده شود. در نتیجه این شرایط، مقدار قابل توجهی از استخوان فک از دست می رود به نحوی که قرار دادن ایمپلنت در فک غیر ممکن می شود.

جراحی قبلی:

در برخی موارد، کمبود استخوان ممکن است به دلیل یک عمل جراحی قبلی مانند کشیدن دندان دشوار و یا حذف یک کیست یا تومور باشد.

آسیب شناسی استخوان:

دندانپزشک باید به دنبال شواهدی از آسیب شناسی درون فک (از جمله تومورها و کیست ها) باشد.

علاوه بر این، دندان نهفته و قطعات ریشه دندان (باقی مانده از کشیدن های قبلی) باید شناسایی شده و پیش از ایمپلنت حذف شوند.

ملاحظات آناتومیک:

علاوه بر ارزیابی تراکم فک برای دریافت ایمپلنت در رادیوگرافی محل ساختارهای آناتومیک، مانند سینوس ها، اعصاب، رگ های خونی و ریشه های دندان های مجاور نیز باید شناسایی شود. این امر برای پیشگیری از وارد شدن آسیب به اعضای مهم صورت و فک در حین جراحی ایمپلنت ضروری است.

منبع:

animated-teeth