نوشته‌ها

ایمپلنت ساب پریوستیل: تکنیک های مختلف جایگزینی دندان

نتایج تحقیقات نشان می دهد که بیش از نیمی از سالمندان حداقل یکی از دندان های خود را از دست داده اند. خوشبختانه، این دندان های از دست رفته را می توان با ایمپلنت های دندان جایگزین کرد. در برخی موارد، دندانپزشکان استفاده از روش ایمپلنت ساب پریوستیل را توصیه می کنند.

ایمپلنت ساب پریوستیل چیست؟

ایمپلنت ایمپلنت ساب پریوستیل زیر لثه اما روی فک قرار می گیرد. پریودنتیست یا متخصص جراحی دهان و فم یک قاب فلزی را روی استخوان فک قرار می دهد. با التیام بافت لثه قاب نیز پوشش داده می شود و در جای خود ثابت می شود. هنگامی که قاب روی فک ثابت شود، دندان های مصنوعی بر روی پست های قاب نصب می شوند. این نوع ایمپلنت در مواردی به کار می رود که استخوان فک تحلیل رفته است و ایمپلنت اندوستیل برای آن مناسب نیست.

به عبارت دیگر ایمپلنت ساب پریوستیل برای افرادی مناسب است که استخوان کم عمقی دارند و نمی خواهند یا نمی توانند تحت پیوند استخوان قرار بگیرند.

روش و بهبودی:

ایمپلنت ساب پریوستیل در طول دو جلسه جراحی جداگانه انجام می گیرد. در اولین جلسه، متخصص دندانپزشکی قالبی از استخوان فک شما تهیه می کند. از این قالب برای ساخت قابی استفاده می شود که از ایمپلنت حمایت می کند. در جلسه دوم، قاب به روش جراحی درون فک قرار می گیرد.

بهبودی زخم چهار یا پنج هفته طول می کشد . پس از بهبود زخم باید برای پیگیری درمان دوباره به متخصص مربوطه مراجعه کنید. در این جلسه، متخصص ایمپلنت ها را ارزیابی کرده و تغییرات لازم را انجام می دهد.

مراقبت:

مراقبت از ایمپلنت های دندان همانند دندان های طبیعی انجام می گیرد. حذف پلاک و مواد غذایی به حفظ سلامت لثه ها و دندان های طبیعی بیمار کمک می کند. دو بار در روز از خمیردندان حاوی فلوراید و نخ دندان استفاده کنید.

هزینه های ایمپلنت:

ایمپلنت یکی از روش های گران دندانپزشکی است. هر چند که برآورد هزینه به تعداد دندان و محل آن در دهان بستگی دارد. این قیمت همچنین بر اساس روش و تکنیک درمان می تواند متفاوت باشد. در صورتی که بیمار دچار بیماری های لثه باشد، پیش از ایمپلنت بیماری باید درمان شود که به هزینه های درمان می افزاید. نیاز به گرافت استخوان یا جراحی قراردادن قاب زیر لثه نیز از هزینه های افزوده شده به ایمپلنت است.

با این وجود کلینیک های دندانپزشکی اغلب طرح و تخفیفات مخصوص به خود را برای پرداخت هزینه ها دارند. برای برآورد هزینه و نحوه پرداخت با متخصص دندانپزشکی خود مشورت کنید. زیبایی صورت و لبخند شما چیزی است که ارزش هزینه مالی را خواهد داشت.

منبع:

colgate

ایمپلنت کامل فک: تعداد مورد نیاز

اگر در حال حاضر به دنبال راه حلی برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود هستید، شما تنها نیستید. طبق تحقیقات، حداقل ۶٪ بزرگسالان هیچ دندان طبیعی در دهان خود ندارند. در گروه های سنی بالاتر از ۵۵ تا ۶۵ سال، ۱۳٪ افراد دندان های طبیعی ندارند. این درصد برای افراد بالاتر از ۶۵ سال، حتی بالاتر است و ۲۵ درصد برای این گروه گزارش شده است. این دسته به ایمپلنت کامل فک نیاز دارند.

به غیر از این دسته، عده دیگری نیز هستند که از یک تا نیمی از دندان های خود را از دست داده اند. به همین دلیل ممکن است دندان های خود را با استفاده از پروتز های متحرک جایگزین کنند.

مشکلات دندان مصنوعی:

با این حال، اگر از هر کسی که از دندان مصنوعی متحرک استفاده می کند درباره مشکلات وی سوال کنید این موارد را ذکر کند:

  • راحت نبودن،
  • جمع شدن مواد غذایی زیر دندان مصنوعی،
  • درد در لثه،
  • تغییر در طعم و حرف زدن،
  • حرکت پروتزها هنگام خوردن یا صحبت کردن،
  • پوسیدگی دندان های باقی مانده طبیعی به دلیل تجمع مواد غذایی در زیر دندان مصنوعی،
  • ناتوانی در جویدن مواد غذایی سفت.

به طور کلی، هرچه تعداد دندان های از دست رفته زیادتر باشد و هر چه مدت زمان نبود دندان ها بیشتر باشد، احتمال بروز این مشکلات بیشتر خواهد شد. در صورت وجود چند دندان در محل دندان از دست رفته، استفاده از بریج بهترین راه حل است. اما در صورت فقدان تمام دندان ها، ایمپلنت کامل فک یا استفاده از دندان مصنوعی توصیه می شود.

دندان مصنوعی فرد را در طولانی مدت با مشکلاتی نظیر تحلیل استخوانی، تغییر حالت صورت و فک و مشکلات لثه روبه رو می کند. به همین دلیل استفاده از ایمپلنت کامل فک توصیه می شود. این روش در کنار تمام مزایا که در مطالب قبل ذکر شده است، ظاهر طبیعی صورت فرد را حفظ می کند.

ایمپلنت کامل فک: تعداد مورد نیاز

برای حمایت از دندان ها و ریشه های جایگزین، باید ایمپلنت کافی دریافت کنید. تعداد ایمپلنت ها نیز بر اساس تراکم استخوان دهان شما خواهد بود. استخوان دندان های جلو فک پایین متراکم ترین هستند و استخوان دندان های عقب فک بالا بدترین کیفیت را دارند.

برای قوس کامل دندان ها، حداقل به ۴ ایمپلنت در هر قوس نیاز دارید. عوامل متعددی باید مورد توجه قرار گیرند، از قبیل نوع و تعداد دندان های جایگزین، عادت هایی نظیر دندان قروچه و قفل کردن دندان ها، سن فرد، تراکم استخوان، و غیره.

توصیه اغلب دندانپزشکان برای ایمپلنت کامل فک به صورت ۷ تا ۸ + ایمپلنت در فک بالا و ۵ تا ۷ ایمپلنت در فک پایین است.

سایر احتمالات:

گاهی به منظور صرفه جویی در هزینه های کلی ایمپلنت، می تواند از چهار پایه ایمپلنت در هر فک استفاده کرد. این روش تعداد ایمپلنت و نیاز به پیوند استخوان را به حداقل می رساند. با این حال، در این روش اگر یکی از ایمپلنت ها با شکست روبه رو شود، احتمال شکست سایر ایمپلنت ها نیز بالا است. از سوی دیگر در تمام افراد نیز استفاده از این روش امکان پذیر نیست.

به طور کلی، قابل اعتماد ترین روش استفاده از شش ایمپلنت در فک پایین و هشت عدد در فک بالا است. این تعداد امکان نصب سه بریج جداگانه بر روی فک پایین و چهار بریج مجزا برای فک بالا را فراهم می سازد. بدین ترتیب شکست در یک محل، سایر نقاط را با مشکل مواجه نمی کند، که در نهایت موجب صرفه جویی در زمان، ناراحتی و پول خواهد شد.

منبع

vccid

احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت: نتایج تحقیقات

برخی از افراد علاقه مند به جایگزینی دندان از دست رفته خود با ایمپلنت هستند. اما برخی از افراد به فلزات حساسیت دارند. آیا این مشکل در مورد ایمپلنت هم صادق است؟ احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت چقدر است؟

آلرژی چیست؟

آلرژی به فلزات (عناصر) و آلیاژها (ترکیبات دو یا چند فلزات) زمینه های زیادی را پوشش می دهد و بسیار مورد بحث است. در واقع آلرژی پاسخ سیستم ایمنی بدن به مواد خارجی، چه زنده و چه غیر زنده، است. پاسخ های آلرژیک می تواند از بثورات جلدی خفیف تا واکنش های مرگبار برای فرد متنوع باشد. انسان ها می توانند تقریبا به هر چیزی آلرژی داشته باشند، از جمله به فلزات.

انواع فلزات آلرژی زا:

قبلا گزارش شده است که بیش از پنج درصد از افراد در معرض واکنش های آلرژیک به فلزات هستند. اخیرا گزارش شده است که ۱۷ درصد از زنان و ۳ درصد مردان به نیکل آلرژی دارند و ۱ تا ۳ درصد از آنها به آلبومین کبالت و کروم حساس هستند. در میان افراد مبتلا به درماتیت، شیوع آلرژی به فلز حتی بالاتر است. به طور سنتی، نیکل، کبالت و کروم مهمترین آلرژن های تماسی بوده اند.
با این حال، اخیرا، طلا و پالادیوم توجه بیشتری را به خود جلب کرده اند، زیرا شیوع آلرژی به این آلیاژها بیشتر شده است. علاوه بر این، حساسیت فلزاتی در برخی وسایل پزشکی مانند استنت در عروق کرونر قلب، پروتز مفصل ران و زانو، و سایر ایمپلنت ها دیده شده است.

احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت: نتایج تحقیقات

امروزه موضوع به ایمپلنت های دندانی نیز کشیده است. به همین دلیل احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت در تحقیقات مورد بررسی قرار گرفته می گیرد. ایمپلنت دندان معمولا از تیتانیوم خالص یا آلیاژ تیتانیوم ساخته شده است. یکی از جنبه های تیتانیوم و آلیاژ این است که بسیار با استخوان سازگار هستند. به همین دلیل، در ایمپلنت به نتایج بسیار موفقیت آمیزی رسیده اند.
مطالعات اخیر در تحقیقات ایمپلنت های دندانی نشان می دهد که در دندانپزشکی واکنش های آلرژیک به ایمپلنت های تیتانیوم و پروتز های داخل وریدی به دقت مورد مطالعه قرار نگرفته است. با این حال، قرار دادن ایمپلنت های فلزی دندانی می تواند به طور بالقوه واکنش های آلرژیک را تحریک کند. در عین حال، این مطالعه، با ۱۵۰۰ بیمار، گزارش داد که احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت بسیار پایین است (۰٫۶%) و آلرژی به تیتانیوم در بیماران ایمپلنت دندانی قابل تشخیص است. اما خبر خوب این است که نیازی نیست نگران باشید. در افرادی که نسبت به احتمال حساسیت به فلز ایمپلنت مشکوک هستند می توانند تست حساسیت به فلز بدهند و با اطمینان از این روش استفاده کنند.

نتیجه گیری:

همانطور که می دانید ایمپلنت بهترین جایگزین برای دندان از دست رفته است. انجمن دندان پزشکی آمریکا اعلام کرده است که مسئله حساسیت به ایمپلنت محدود نمی شود، هر چیزی که داخل بدن قرار گیرد احتمال عوارض جانبی وجود دارد. بنابراین تمام مواد زیستی (ایمپلنت) و سایر مواد دندانی که در دهان استفاده می شود ممکن است موجب واکنش های آلرژیک موضعی در تعداد بسیار کمی از افراد شوند. به همین دلیل دندانپزشک باید در مورد سابقه آلرژی شما به فلزات آگاهی داشته باشد. در صورت شک به آلرژی، برای اطمینان متخصص آلرژی از شما تستی به عمل می آورد.

منبع

deardoctor

عدم امکان استفاده از ایمپلنت در کودکان و نوجوانان: دلیل و زمان پیشنهادی

برخی از نوجوانان در طی ورزش یا حوادث مختلف تعدادی از دندان های دائمی خود را از دست می دهند. بسیاری از آنها به دلیل عدم مراجعه سریع به دندان پزشک یا گم شدن دندان قادر به حفظ دندان خود نیستند. در نتیجه جای خالی دندان در دهان آنها باقی می ماند. به منظور به حداقل رساندن از دست دادن استخوان فک، ایمپلنت دندانی معمولا ایده آل ترین درمان است. اما دلیل عدم امکان استفاده از ایمپلنت در کودکان و نوجوانان چیست؟

دلیل عدم امکان استفاده از ایمپلنت در کودکان و نوجوانان:

ایمپلنت بهترین و استانداردترین درمان برای جایگزینی دندان از دست رفته است. متاسفانه، ایمپلنت های دندانی تنها پس از تکمیل رشد فک انجام می گیرند. اگر ایمپلنت قبل از تکمیل رشد فک کودک در دهان وی قرار گیرد، می تواند مانع رشد فک شود و از رشد دندان های دیگر در موقعیت طبیعی آنها جلوگیری کند.

از آنجا که ایمپلنت های دندانی به طور مستقیم به استخوان متصل می شوند، به راحتی حرکت نمی کنند. دندان طبیعی به دلیل وجود حیات طبیعی و عملکرد لیگامان پریودنتال می توانند حرکت کنند. اما ایمپلنت های دندانی فاقد چنین کارکردی هستند.

حداقل سن مناسب برای استفاده از ایمپلنت های دندانی چیست؟

برای استفاده از ایمپلنت دندانی باید تا زمان مشخصی صبر کرد. پیش از این زمان هر چقدر هم که تروما دندان در نوجوانان شدید باشد استفاده از این درمان امکان پذیر نیست. به طور کلی برای استفاده از ایمپلنت باید تا این سنین صبر کرد:

  • پسران: حداقل ۱۷ سال

  • دختران: حداقل ۱۴-۱۵ سال

تا این سن، فک به قدری رشد یافته است که استفاده از ایمپلنت های دندانی نباید روی رشد دندان های آینده تاثیرگذار باشد.

عدم امکان استفاده از ایمپلنت در کودکان و نوجوانان: جایگزین درمانی تا زمان مناسب

حوادث دندانی در طول بازی یا فعالیت های نوجوانی طبیعی و رایج است. در صورتی که این ضایعه دائمی باشد، مطمئنا نوجوانان و کودکان زیادی نیستید که حاضر باشند با یک یا چند دندان از دست رفته بیرون بروند و با دوستان خود حرف بزنند. آنها به دلیل «متفاوت بودن» ممکن است دچار انزوای اجتماعی شوند. چنین چیزی برای اغلب نوجوانان قابل تحمل نیست. پس تا زمان مناسب برای استفاده از ایمپلنت چه درمان های جایگزینی پیشنهاد می شود؟

معمولا دندانپزشک می تواند به جای دندان از دست رفته یک پروتز دندان مصنوعی قرار دهد. سپس بعد از رشد کامل فک اقدامات لازم برای قرار دادن ایمپلنت انجام می شوند.

منبع

oralanswers

بریج یا ایمپلنت: کدامیک برای شما بهتر است؟

بریج یا ایمپلنت دو گزینه ای هستند که دندانپزشک به جای دندان از دست رفته به شما پیشنهاد می دهد. هر یک از آنها دارای مزایا و مضراتی است. قبل از اینکه در این مورد تصمیم بگیرید، تفاوت بین این دو را در ادامه بخوانید و تناسب هر یک را برای شرایط فعلی خود بسنجید.

بریج یا ایمپلنت

بریج و ایمپلنت به نحو متفاوتی ساخته می شوند. بریج نوعی دندان مصنوعی معلق بین دو تاج است که دندانپزشک بر روی دندان های طبیعی هر دو طرف نصب می کند. ایمپلنت دندانی مصنوعی است که به یک پست تیتانیوم متصل می شود که جراح یا دندان پزشک ماه ها قبل در استخوان فک قرار داده است. دندان مصنوعی و تاج ها در بریج و دندان مصنوعی در ایمپلنت با رنگ دندان های اطراف مطابقت دارند. اما، با این حال، بریج نسبت به ایمپلنت کمی قابل تشخیص تر است. بر خلاف ایمپلنت، دندان مصنوعی بریج به لثه متصل نمی شود.

بازسازی لبخند

برای تصمیم گیری بین بریج یا ایمپلنت به عنوان جایگزین دندان از دست رفته، محل آن مهم است. اگر برای دندان های عقبی دهان بریج را به عنوان جایگزین انتخاب کنید، در زمان لبخند زدن چندان قابل مشاهده نخواهد بود. با این حال، اگر بریج را برای دندان های جلویی انتخاب کنید، ظاهرتان چندان طبیعی به نظر نخواهد رسید. انجمن دندانپزشکی آمریکا ایمپلنت را به  جای بریج برای حفظ لبخندی طبیعی پیشنهاد می دهد.

سایر مزایای ایمپلنت

ایمپلنت همچنین از تحلیل استخوان فک جلوگیری می کند. زمانی که دندانی می افتد یا کشیده می شود، استخوان فک در طول زمان تحلیل می رود و ظاهر صورت و لبخند را تغییر می دهد. ایمپلنت در استخوان فک تعبیه می شود و از این دندان برای جویدن استفاده می شود. جویدن باعث تحریک استخوان شده و از تحلیل آن جلوگیری می کند. اما دندان مصنوعی بریج به استخوان فک متصل نمی شود و بنابراین در طول زمان استخوان تحلیل رفته و صورت و فک دچار تغییر شکل می شوند.

ملاحظات زمان و هزینه

در هنگام انتخاب بین بریج یا ایمپلنت، زمان و هزینه ممکن است برای شما مهم باشد. دندانپزشک می تواند در طی چند هفته و دو جلسه معاینه بریج را کار بگذارد. اما زمان انتظار برای استفاده از ایمپلنت طولانی تر است. برای ایمپلنت سه تا شش ماه طول می کشد که استخوان فک اطراف پست تیتانیوم رشد کند. از سوی دیگر، هزینه ی بریج بسیار کمتر از ایمپلنت تمام می شود.

نگهداری

در مورد نحوه ی مراقبت از بریج و ایمپلنت باید گفت که هر دو با هم مشابه هستند و در این زمینه مزیتی بر دیگری ندارند. برای مراقبت از هر دو باید هر روز دو بار مسواک و نخ دندان کشید تا از لک شدن آنها جلوگیری کرد.

زمان تصمیم گیری بر سر بریج یا ایمپلنت، نیازهای هر بیمار متفاوت است. دندانپزشک می تواند به شما برای تصمیم گیری بهتر کمک کند. در هر حال هر یک از این دو را که انتخاب کنید، می توانید مطمئن باشید که زیبایی صورت و لبخند شما حفظ خواهد شد.

منبع

Colgate

در برخورد با دندان کنده شده باید چه کرد؟

شرکت در ورزش و بازی های پر جنب و جوش برای سلامت جسمی و روانی فرزند شما بسیار مفید است، اما گاهی اوقات هم می تواند یک دندان کنده شده منجر شود. چه این دندان شیری باشد چه دائمی، اطلاع پدر و مادر از اقدامات لازم در این موارد می تواند بسیار کمک رسان باشد. از دست رفتن دندان شیری چندان مهم به نظر نمی رسد، اما با این حال بهتر است دندان پزشک وی را معاینه کند. برای دندان های دائمی، دندان پزشک می تواند در صورت امکان آن را مجددا پیوند دهد یا راه حلی برای پر کردن شکاف به وجود آمده ارائه کند.

پیش از مراجعه به دندان پزشک چه باید کرد؟

ابتدا فرزند خود را آرام کنید. دندان کنده شده را بیابید و اگر می توانید مجددا آن را سر جایش بگذارید. برای کنترل خونریزی تکه ای گاز استریل بردارید و آن را روی سوکت دندان بگذارید و از فرزندتان بخواهید روی آن را با دست بگیرد یا گاز بگیرد. با توجه به راهنمای بهداشت خانواده ی دانشکده پزشکی هاروارد، در هنگام مواجه با دندان شکسته باید از دست زدن به ریشه ی آن اجتناب کنید.

اگر دندان خاکی و کثیف شده است، اول آن را با شیر بشویید. فقط توجه داشته باشید که درپوش سینک را اول بگذارید تا در اثر لغزش ناگهانی دندان از دست نرود. دندان را مالش ندهید یا هیچ بافتی را از آن جدا نکنید. دندان را به آرامی در سوکت آن جا دهید. در صورتی که امکان انجام این کار را ندارید، دندان را به آرامی در ظرف تمیزی از شیر، آب نمک یا بزاق دهان قرار دهید.

در صورتی که ظرفی در دسترس ندارید، از کودکتان بخواهید آن را روی زبانش نگه دارد. اگر کودکتان به قدری کوچک است که نگران قورت دادن دندان و خفگی وی هستید، به عنوان آخرین راه دندان را در دهان خود نگه دارید. در هر حال، دندان کنده شده را در دستمال نپیچید و اجازه ندهید که خشک شود زیرا شانس پیوند آن را کم می کند. کودک را همراه با دندان بلافاصله به دندان پزشک برسانید. اگر نمی توانید دندان را بیابید، احتمالا در دهان کودک گیر کرده است. دندان پزشک می تواند با عکس برداری به دنبال آن و سایر صدمات احتمالی بگردد.

دندان کنده شده

برای دندان کنده شده چه اتفاقی می افتد؟

از دست دادن دندان در کودک بخشی طبیعی از روند رشد وی است، اما از دست رفتن زودهنگام دندان در اثر تصادف یا آسیب می تواند مشکل آفرین باشد. دندانی شیری که با فشار در لثه فرو رفته است، می تواند به دندان دائمی زیر آن آسیب وارد کند. به گزارش انجمن دندانپزشکی آمریکا (ADA، از دست دادن یک دندان قبل از زمان مقرر می تواند به تراکم دیگر دندان ها در نقطه ی خالی منجر شود.

این فضای خالی ممکن است برای رشد دندان دائمی کافی نباشد و در نهایت به کج شدن دندان ها یا مشکل در جویدن منجر شود. دندانپزشک می تواند با قرار دادن یک نگه دارنده ی فضا در دهان کودک از بروز این اتفاق تا زمان واقعی رشد دندان دائمی جلوگیری کنند. نگه دارنده ی فضا ابزاری فلزی است که در جای دندان از دست رفته قرار داده می شود تا فضای ایجاد شده را تا موقع رشد دندان دائمی نگه دارد.

 

گاهی اوقات اگر دندان دائمی به مدت چندین هفته در دهان نگه داشته شود، ممکن است پیوند بخورد. دندانپزشک دندان کنده شده را با استفاده از یک پلاستیک نازک یا سیم فلزی به دندان کناری اسپلینت می کند. با گذشت زمان، رباطی که دندان را به استخوان پیوند می دهد مجددا رشد می کند. در ملاقات بعدی، دندانپزشک پیوند خوردن دندان و امکان جدا کردن آتل را بررسی خواهد کرد.

پر کردن شکاف چگونه انجام می گیرد؟

هنگامی که امکان پیوند دندان دائمی وجود ندارد، استفاده از ایمپلنت و یا پل می تواند لبخند زیبای فرزند شما را بازگرداند. به گزارش انجمن آمریکایی جراحان دهان و فک و صورت، ایمپلنت یک پست تیتانیوم است که به استخوان فک متصل می شود و در طی یک دوره ی حدودا سه ماهه با استخوان رشد می کند.

هنگامی که ایمپلنت بصورت پایدار و محکم در فک جاسازی شد، دندانپزشک یک اباتمنت را به بخش بیرون زده متصل می کند و سپس تاج را به اباتمنت متصل می کند. پل یک یا چند دندان مصنوعی است که به دندان های طبیعی در هر دو طرف متصل می شود. استفاده از ایمپلنت یا پل به چند جلسه ی درمانی نیاز دارد. فراموش نکنید که دندان ایمپلنت شده هم به مراقبت های دندان طبیعی نیاز دارد.

دیدن فرزندتان با دندانی شکسته و دهانی پر خون لحظات نفس گیری است، اما اقدامات پیشگیرانه و مراجعه ی سریع به دندانپزشک می تواند باعث حفظ دندان از دست رفته و جلوگیری از مشکلات بعدی شود. حتی زمانی که امکان نجات دندان وجود ندارد، دندان پزشک راه حلی را ارائه خواهد داد. دندان کنده شده موقعیت اورژانسی است که حل آن به آگاهی والدین و سرعت عمل آنها وابسته است.

منبع

Colgate

عوارض جانبی ایمپلنت دندان چیست

بدون شک، ایمپلنت دندان بهترین گزینه موجود برای جایگزینی دندان از دست رفته یا به شدت آسیب دیده است. از نظر قدرت، ثبات، و زیبایی شناسی، هیچ درمان دیگر به گرد پای آن هم نمی رسد. چه یک دندان باشد، چه چند دندان، چه همه دندان ها، روش هایی مانند ایمپلنت، بریج یا دندان مصنوعی به شما در بازگرداندن فرم، عملکرد و سلامت دهان کمک می کنند. برخی از بیماران به دلیل نگرانی از عوارض جانبی ایمپلنت دندان از مراجعه برای درمان خودداری می کنند.

اگرچه کاشت دندان مزایای زیادی دارد، اما قراردهی آن در دهان یک روش جدی جراحی است. به این ترتیب، ایمپلنت با خطرات بالقوه و عوارض جانبی خاصی همراه است. اگر چه جراحان ایمپلنت ما از مهارت و تجربه زیادی برخوردار هستند؛ اما کلینیک دندانپزشکی پردیس مایل است که بیمار با اطلاع و دانش کافی از تمام جوانب درمان در این مورد تصمبم گیری کند.

البته اغلب بیمارانی که دچار مشکلات مالی نیستند و دچار پوسیدگی های وسیع در دندان شده اند، با وجود اطلاع از عوارض جانبی احتمالی، به دلیل مزایای بالای ایمپلنت این روش را انتخاب می کنند. در ادامه به برخی سوالات مهم در رابطه با این نوع درمان و عوارض جانبی ایمپلنت دندان می پردازیم.

عوارض جانبی ایمپلنت دندان چیست؟

اول از همه ذکر این نکته مهم است که باید توجه داشت تفاوت زیادی بین اثر جانبی، که نسبتا شایع و موقتی است، و عوارض، که جدی تر و خوشبختانه بسیار نادر است، وجود دارد. التهاب بافت، درد، ناتوانی در خوردن و نوشیدن تا چند روز از اثرات جانبی ایمپلنت هستند که برای همه بیماران رخ می دهند و پس از چند روز برطرف می شود.

اما عوارضی مانند شکست ایمپلنت، مشکلات سینوسی و آسیب به عصب اغلب در نتیجه درمان نامناسب و غربالگری نادرست بیماران ایجاد می شود که خوشبختانه با توجه به تجربه متخصصین کلینیک دندانپزشکی پردیس نگرانی های کمی در این ارتباط وجود دارد. به طور کلی با غربالگری صحیح بیماران در مورد صلاحیت آنها جهت انجام این نوع جراحی و استفاده از دستگاه های به روز تا حد زیادی می توان از عوارض جانبی ایمپلنت دندان پیشگیری کرد. به طور کلی مهمترین عوارض جانبی ایمپلنت دندان به قرار زیر است:

پس زدن ایمپلنت:

سیستم ایمنی ممکن است ایمپلنت را پس زند. به طور کلی دلیل این امر مشخص نیست، اما شایع ترین حالت این مشکل در افراد سیگاری رخ می دهد. به همین دلیل ممکن است ترک سیگار قبل از جراحی ایده خوبی باشد. از سوی دیگر افرادی که دندان قروچه می روند و افرادی که به تیتانیوم آلرژی دارند نیز مستعد پس زدن ایمپلنت هستند.

آسیب به اعصاب:

آسیب به اعصاب ممکن است در زمان تزریق بی حسی موضعی رخ دهد و فشار به عصب ممکن است در طول قرار دادن ایمپلنت اتفاق افتد. این امر می تواند به بیحسی یا درد منجر شود و صحبت کردن، غذا خوردن، نوشیدن، بوسیدن، حتی اصلاح کردن صورت دچار چالش شود. برای جلوگیری از این مشکل اطمینان از تجربه و مهارت دندان پزشک اهمیت زیادی دارد.

آلرژی به تیتانیوم:

ایمپلنت از تیتانیوم ساخته شده است. برخی از افراد به این فلز حساسیت دارند و ممکن است ایمپلنت را پس بزند. تیتانیوم ممکن است باعث اختلالات خود ایمنی شود و فرد پس از جراحی دچار واکنش های شدید خود ایمنی گردد.

اثرات جانبی ایمپلنت چیست؟

همانطور که گفته شد، بروز برخی اثرات جانبی در پروسه درمان اجتناب ناپذیر است. با این حال، خوشبختانه این دسته مشکلات جدی نیستند و پس از مدت کوتاهی از درمان برطرف می شوند. در واقع این اثرات جانبی، نباید مشکلی جدی بر سر راه درمان و تکمیل آن ایجاد کنند. برخی اثرات جانبی، که بیماران ممکن است پس از جراحی تا حدی آنها را تجربه کنند عبارتند از:

خونریزی در محل ایمپلنت:

مقداری خونریزی بعد از عمل جراحی طبیعی است، و ممکن است تا ۴۸ ساعت ادامه یابد. گاز گرفتن یک تکه گاز به کنترل خونریزی کمک می کند. در شرایطی که دندان های فک بالا ایمپلنت شده اند، خونریزی از بینی به خصوص خونریزی شفاف و رقیق نشانه وجود مشکل و احتمال پارگی غشا سینوسی است. مراجعه سریع در این شرایط اهمیت دارد.

ناراحتی یا درد خفیف تا متوسط:

همانند هر نوع عمل جراحی، بعد از ایمپلنت نیز ممکن است تا حدی درد و ناراحتی تجربه کنید. در این صورت تجویز داروی مسکن به کمتر شدن درد کمک خواهد کرد. درد باید نهایتا پس از ۵ روز کاهش یابد. ادامه درد پس از این مدت نشانه وجود مشکل است.

کبودی:

در روز بعد از عمل ممکن است متوجه مقدایر کبودی روی صورت و تغییر رنگ لثه ها شوید. این مشکل پس از روز دوم فروکش خواهد کرد.

تورم:

همانند کبودی، تورم نیز در طول روزهای پس از جراحی فروکش خواهد کرد. استفاده از یک کیسه یخ به مدت ۲۰ دقیقه روی محل تورم به کاهش آن کمک خواهد کرد. پس از هر بار استفاده از کیسه یخ ۲۰ دقیقه به صورت استراحت دهید. در صورتی که تورم پس از سه روز کاهش نیافت، به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

عفونت:

اثر جانبی در درجه اول زمانی رخ می دهد که بیمار دستورالعمل های بعد از عمل را رعایت نکند، در زمانی که بیمار موفق به دنبال دستورالعمل بعد از عمل و یا مصرف صحیح آنتی بیوتیک های تجویزی نمی شود.

به طور کلی تمام اثرات جانبی باید در طی هفته اول پس از درمان رفع شوند. در غیر این صورت مراجعه به دندان پزشک ضروری است.

منبع:

Smileagainsandiego، Empowher