ریشه و کانال هر دندان فاکتور مهمی برای انجام درمان عصب کشی است. این بدان دلیل ست که تمیز کردن تمام این کانال ها برای درمان موفقیت آمیز و نجات دندان ضروری است. به علاوه، تعداد ریشه و کانال دندان در هزینه نهایی درمان نقش دارد.

برای مثال، پیچیدگی درمان دندان، تعداد جلسات مورد نیاز برای تکمیل درمان، و هزینه نهایی همه تحت تاثیر تعداد ریشه و کانال دندان هستند.

هر دندان چند ریشه و کانال دارد؟

تعداد مشخصی برای هر دندان وجود ندارد. دندان های مختلف ممکن است تعداد مختلفی ریشه و کانال داشته باشند، با این حال همان نیز تابع قانون خاصی نیست.

به طور کلی، لیست زیر به عنوان ریشه و کانال دندان های مختلف مورد انتظار است. کانال ممکن است بسیار ریز باشد و پیدا کردنش دشوار باشد. اما معمولا همیشه در هر ریشه حداقل یک کانال وجود دارد. در برخی موارد نیز کانال های یک ریشه به هم می پیوندند و یکی می شوند.

تعداد ریشه و کانال دندان های مختلف:

۱ ریشه و ۱ کانال در دندان های پیش و نیش فک بالا

یک یا دو ریشه و دو کانال در دندان های کرسی یا آسیاب فک بالا

۳ ریشه و ۴ کانال در دندان های کرسی اول بالا

۳ ریشه و ۳ تا ۴ کانال در دندان های کرسی دوم بالا

۳ ریشه و ۳ کانال در دندان های عقل، میزان تفاوت و بدشکلی در این دندان ها بیشتر است

۱ ریشه و احتمالا ۲ کانال در دندان های پیش پایین

۱ ریشه و ۲ یا ۳ کانال در دندان های آسیاب کوچک فک پایین

۲ ریشه و ۳ یا ۴ کانال در دندان های آسیاب بزرگ پایین

دندانپزشک همواره باید فرض کند که تعداد ریشه و کانال دندان ها با لیست فوق متفاوت است.

هر چند تعداد فوق در دندان ها رایج و معمول است، اما در درمان عصب کشی باید دید چه پیش می آید و منتظر تنوع بود.

عصب کشی تا زمانی که کل سیستم کانال و ریشه دندان تمیز نشود، موفقیت آمیز نخواهد بود. هر بخشی از دندان که درمان نشود و نادیده گرفته شود، می تواند موجب شکست درمان شود.

انواع اختلافات آناتومیک در ریشه و کانال دندان:

ریشه اضافه:

ممکن است دندان شما نسبت به دندان های همنوع خود، ریشه های بیشتری داشته باشد و به همین ترتیب کانال های بیشتری هم داشته باشد. با این حال، این اختلاف نادر است.

ریشه های همجوشی شده دندان:

رایج تر از ریشه اضافه، وجود چند ریشه (مولار و پری مولار) است که به هم چسبیده اند.

این مورد به تنهایی، درمان عصب کشی را پیچیده تر نمی کند. با این حال، چنین دندانی ممکن است تعداد کانال های متفاوت تری داشته باشد.

تعداد کانال های بیشتر:

رو به رو شدن دندانی که تعداد کانال های بیشتری نسبت به بقیه دندان ها دارد اصلا چیز عجیبی نیست.

برخی از دندان ها (نیش پایین، پری مولار و مولار بالا) بیشترین اختلاف را در تعداد کانال دارند.

روش های تشخیص تعداد ریشه و کانال دندان:

اگر تنوع در تعداد ریشه و کانال دندان بسیار رایج است و تا این حد برای موفقیت در درمان عصب کشی اهمیت دارند، از کجا باید تعداد دقیق آنها را مشخص کرد؟

سه روش برای تشخیص تعداد ریشه و کانال دندان وجود دارد:

• رادیوگرافی
• معاینه چشمی
• تشخیص لامسه ای

رادیوگرافی:

پیش از آنکه دندانپزشک کار عصب کشی را شروع کند، از دندان رادیوگرافی گرفته می شود. این تصاویر بیشترین اطلاعات را در مورد دندان و تعداد ریشه و کانال آن به دندانپزشک می دهد.

تصاویر دو بعدی:

رایج ترین نوع رادیوگرافی و شاید تنها نوعی که شما دیده اید، همانی است که در گرافی شما دیده می شود. گاهی دندانپزشک برای دیدن جزئیات بیشتر از یک دندان دستور انجام چند رادیوگرافی از زوایای مختلف می دهد. در موارد پیچیده، رادیوگرافی CBCT نیز جزئیات کاملی از دندان ارائه می دهد. این تصویر تمام تردیدها را نسبت به ریشه و کانال دندان برطرف می کند.

معاینه چشمی:

زمانی که دندانپزشک کار عصب کشی را شروع می کند، معاینه چشمی می تواند بخش مهمی از روند تعیین تعداد ریشه و کانال را انجام دهد. دندانپزشک می تواند پس از باز کردن تاج دندان، در کف حفره پالپ کانال ها را ببیند.

معاینه از طریق میکروسکوپ:

در تشخیص دقیق وضعیت دندان از ابزارهای متفاوتی استفاده می شود که یکی از آنها میکروسکوپ دندانپزشکی است. این ابزار بیشتر توسط اندودنتیست مورد استفاده قرار می گیرد. در مطالب پیشین در مورد اندودنتیست و تخصص وی صحبت شد که توصیه می کنیم به آن رجوع کنید. اندودنتیست کار بر روی عصب کشی دندان های پیچیده را بر عهده دارد.

تشخیص لامسه ای:

یکی از دیگر راه های مهم تشخیص تعداد ریشه و کانال با استفاده از حس لامسه صورت می گیرد. این روش در طول درمان عصب کشی مورد استفاده قرار می گیرد.

دندانپزشک فضای عصب را در دندان با استفاده از فایل های عصب کشی تمیز می کند. مسیری که این فایل ها در طول ریشه دندان به سمت بالا و پایین طی می کنند، به دندانپزشک تصویر مناسبی از آناتومی دندان می دهد.

موفقیت درمان عصب کشی اهمیت زیاد در نجات دندان دارد. عصب کشی آخرین راه در نجات دندانی است که بسیار پوسیده است. در غیر این صورت دندان باید کشیده شود و جایگزین شود. بنابراین، اگر عصب کشی با شکست روبه رو شود، شانس نجات مجدد دندان کاهش می یابد. معمولا در چنین شرایط، درمان مجدد دندان باید توسط اندودنتیست صورت گیرد. اما نرخ موفقیت درمان بسیار پایین تر از درمان اول است.

درد پس از عصب کشی از نشانه های شکست درمان است که به بررسی و معاینه تخصصی نیاز دارد. دندان دارای ریشه و کانال های متعددی است و شناسایی برخی از آنها به ویژه در دندان های مولار دشوار است. ممکن است دندانپزشک متوجه یک کانال نشود و مقداری از عصب و باکتری در آن باقی بماند. این یکی از علل درد پس از عصب کشی است.

اگر عصبی در دندان باقی بماند، دندان همچنان به دمای سرد و گرم حساس باقی خواهد ماند. در صورتی که باکتری عامل عفونت باشد، دندان به فشار حساس باقی خواهد ماند.

در صورت وجود مشکل جدی، هیچ یک از علل درد پس از عصب کشی به خودی خود از بین نخواهند رفت. بنابراین مراجعه برای درمان مجدد ضروری خواهد بود.

منبع:

animated-tooth

پس از عصب کشی، دندان باید به نحوی ترمیم شود و از نوعی ترمیم روی آن استفاده شود. در ادامه گزینه های مختلف برای ترمیم دندان مانند روکش کردن دندان پس از عصب کشی یا پر کردن دندان و مسائل مربوط به انتخاب بین یکی از آن دو بررسی می شود.

 روکش کردن دندان پس از عصب کشی یا پر کردن دندان؛ کدامیک بهتر است؟

در اغلب موارد، دو گزینه اصلی پیش روی شما برای ترمیم دندان پس از عصب کشی شامل روکش کردن دندان یا پر کردن آن می شود. برای انتخاب بین این دو باید ملاحضاتی را در نظر گرفت.

دندان باید تقویت شود:

دندانی که عصب کشی شده است، شکننده و ضعیف است. دلایل این امر عبارتند از:

تضعیف دندان در طول درمان:

در زمان عصب کشی، دندانپزشک لازم است که حفره بزرگی ایجاد کند تا بتواند بر روی دندان کار کند و ایجاد این حفره دندان را تضعیف می کند.

در عین حال، از آنجا که بسیاری از بیماران خیلی دیر برای درمان مراجعه می کنند، برای نجات دندان لازم است بخش بزرگی از دندان، شامل پالپ و اعصاب، حذف شوند. این بدان معنی است که دندان عملا تو خالی می شود.

آسیب قبلی:

دندانی که عصب کشی می شود، پیش از این دچار آسیب شده است در نتیجه خود در وضعیت بدی قرار دارد. ممکن است دندان پیش از این دچار ترک یا شکستگی باشد یا در اثر پوسیدگی شدید از قبل تضعیف شده باشد.

تغییر در عاج دندان:

در طول عصب کشی به دلیل استفاده از مواد خاص، استحکام عاج دندان از بین می رود.

هر یک از عوامل فوق بدان معنی است که دندان عصب کشی شده در معرض خطر شکستن قرار دارد و حتی با جویدن ساده نیز می تواند دچار مشکل شود.

در این شرایط، روکش کردن دندان پس از عصب کشی توصیه می شود. روکش می تواند استحکام کافی را به دندان بدهد و از شکستن آن پیشگیری کند.

دندان باید به خوبی مهر و موم شود:

در صورتی که آلودگی های دهان راهی به زیر ترمیم دندان پیدا کنند، درمان عصب کشی دچار شکست خواهد شد.

روکش کردن دندان پس از عصب کشی بیش از هر روش دیگری می تواند از این مشکل جلوگیری کند.

طول مدت و دوام ترمیم اهمیت دارد:

دندانپزشک ترمیمی را برای شما انتخاب می کند که بیشترین دوام را داشته باشد. انتخاب بین پر کردن دندان و روکش کردن دندان پس از عصب کشی به عوامل زیر نیز بستگی دارد:

دندان نسبتا سالم:

دندانی که حفره کوچکی در آن تشکیل شده و پیش از این سابقه پر شدن یا شکستن ندارد را می توان با پر کردن پس از عصب کشی ترمیم کرد.

این روش برای دندان های پیش و نیش مناسب است زیرا آنها فشار حاصل از جویدن را دریافت نمی کنند. با این حال، اگر زیبایی دندان تحت تاثیر قرار گرفته باشد، روکش کردن دندان پس از عصب کشی توصیه می شود.

در مورد دندان های خلفی، به دلیل نیاز به استحکام بیشتر، انتخاب باید با دقت بیشتری انجام شود.

به طور کلی، دندان هایی که پر کردگی بزرگی دارند، دچار پوسیدگی عمیق و شدید هستند، دندان هایی که پیش از این شکسته اند، به روکش کردن دندان پس از عصب کشی نیاز دارند.

نصب روکش روی دندان پس از عصب کشی استاندارد پذیرفته شده در بسیاری از مراکز درمانی است.

چه کسی برای نیاز به روکش کردن دندان پس از عصب کشی تصمیم می گیرد؟

این تصمیم به طور کامل بر عهده دندانپزشکی است که عصب کشی را برای شما انجام داده و بر اساس وضعیت دندان، استحکام آن، محل دندان و عکس های رادیوگرافی برای پر کردن یا روکش کردن دندان تصمیم می گیرد.

مزایای پر کردن دندان پس از عصب کشی:

در این روش، ددان تحت درمان تهاجمی مورد نیاز برای نصب روکش قرار نمی گیرد. برای نصب روکش لازم است بخش زیادی از دندان تراشیده شود و هزینه های درمانی آن بیشتر است.

مزایای روکش کردن دندان پس از عصب کشی:

نتایج تحقیقات نشان می دهد که نرخ شکستن دندان هایی که پس از عصب کشی تنها پر شده اند ۶ برابر دندان هایی است که روکش شده اند. نتیجه تحقیقات نشان می دهد که دندانی که پس از عصب کشی روکش نشده باشد، بین ۱ تا ۵ سال بعد دچار آسیب جدی می شود و باید کشیده شود. بدین ترتیب بیمار دندان خود را از دست می دهد و باید هزینه مجدد و بیشتری برای جایگزینی دندان بکند.

روکش دندان پس از عصب کشی چه زمانی باید نصب شود؟

دندانپزشک به شما توصیه خواهد کرد که هر چه زودتر برای روکش کردن دندان پس از عصب کشی مراجعه کنید. این بدان معنی است که انجام این درمان اورژانس نیست، اما مسلما ضرورت دارد. اما چرا باید هر چه سریع تر برای نصب روکش مراجعه کنید؟

زیرا پر کردگی دندان نمی تواند برای طولانی مدت از آن محافظت کند و استحکام لازم برای جویدن مواد غذایی را به دندان نمی دهد. بنابراین دندان شما تا زمان نصب روکش روی آن در معرض خطر شکستن قرار دارد. از سوی دیگر در مقایسه با روکش، دندان پر شده بیشتر در معرض خطر آلودگی و عفونت قرار دارد.

برای انجام این کار می تواند تا زمان برطرف شدن درد پس از عصب کشی صبر کنید و بعد برای قالب گیری و نصب روکش به دندانپزشک مراجعه کنید.

معمولا یک تا دو هفته پس از عصب کشی باید برای روکش کردن دندان مراجعه کنید. برای نصب روکش ها دو جلسه مراجعه به دندانپزشک نیاز است. جلسه اول شامل بررسی و آماده سازی دندان می شود. ممکن است لازم باشد از دندان ها عکس اشعه ایکس بگیرید تا وجود هرگونه پوسیدگی یا آسیب به ریشه مشخص شود. سپس دندان برای جایگذاری روکش آماده می شود. در مرحله بعد، از دندان موردنظر و دندان های مجاور قالب گرفته می شود.این قالب به لابراتوار دندانپزشکی فرستاده شده و در آنجا سازندگان روکش های سرامیکی، بر اساس ابعاد قالب، روکش را می سازند. در عین حال، رنگ روکش را کاملا هماهنگ با رنگ طبیعی دندان فرد طراحی می کنند. تا زمانی که روکش دائم آماده شود، روکشی موقت روی دندان فرد قرار داده می شود.

در طول جلسه دوم، اندازه و تناسب روکش تست و به طور کامل بررسی می شود تا در هنگام جویدن تداخلی ایجاد نکرده و عملکرد مناسبی داشته باشد. زمانی که درستی همه موارد چک شد، روکش جدید به صورت دائم در محل چسبانده می شود.

معاینه منظم دندان ها شما را از وجود پوسیدگی در دندان ها باخبر می کند و می توانید پیش از پیشرفت پوسیدگی آن را درمان کنید. این کار باعث می شود که از نیاز به عصب کشی و وارد شدن آسیب به ساختار دندان پیشگیری شود. معاینه دندان های خود را جدی بگیرید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت کنید.

منبع:

animated-teeth

حقیقت این است که بسیاری از افراد از دندانپزشکی می ترسند. حتی با اینکه می دانند به مراقبت های درمانی نیاز دارند، باز هم تا زمان غیر قابل تحمل شدن درد صبر می کنند. دندان هایشان ممکن است بیوفتد و باز هم برای رفتن به کلینیک دندانپزشکی معطل می کنند. امروزه پیشرفت های تکنولوژی در حوزه دندانپزشکی به معرفی ابزارهای جدیدی انجامیده است که می توانند در درمان راحت تر موثر باشند. یکی از این روش های دندانپزشکی میکروسکوپی است. مزایای میکروسکوپ دندانپزشکی به موارد زیر محدود نیست و برخی از آنها برای مثال آورده شده اند.

مزایای میکروسکوپ دندانپزشکی:

بزرگنمایی بیشتر:

استفاده از میکروسکوپ حتی بهتر از استفاده از لوپ چشمی برای دندانپزشک است. بزرگنمایی با این روش ۱۰۰ مرتبه بیشتر از لوپ چشمی است و دندانپزشک دقیقا می تواند دندان را ببیند.

درمان راحت تر:

با استفاده از میکروسکوپ درمان به روش محافظه کارانه تر انجام می شود. دندانپزشک می تواند منطقه کوچکی را با دقت بیشتری درمان کند و کل درمان نتیجه بهتری خواهد داشت.

برش کوچک تر:

دقت در برش و مته کاری از مزایای میکروسکوپ دندانپزشکی است.

درد و ناراحتی کمتر:

از آنجا که میزان برش در بافت و تخریب بافت سالم دندان در این روش کمتر است، بیمار درد و ناراحتی کمتری را نسبت به روش های سنتی تجربه خواهد کرد.

تورم کمتر:

از آنجا که با برش های کوچک تر آسیب کمتری به ناحیه اطراف دندان وارد می شود، بیمار درد و تورم کمتری را تجربه خواهد کرد.

بهبودی سریع تر:

بهبودی بیمار در این روش سریع تر است. در برخی موارد حتی بیمار می تواند بلافاصله پس از درمان به روتین طبیعی زندگی خود بازگردد.

جای گیری و تراز دقیق:

از آنجا که از میکروسکوپ دندانپزشکی بیشتر برای جراحی ایمپلنت استفاده می شود، دندانپزشک می تواند محل دقیق و مناسب را بهتر بیابد.

بهتر برای دندان های مجاور:

با استفاده از میکروسکوپ دندانپزشکی دندانپزشک می تواند از ایجاد تماس با بافت لثه و دندان های مجاور در طول درمان خودداری کند.

عدم وارد شدن آسیب به بافت نرم:

وارد شدن آسیب به بافت نرم در طول جراحی های دندانپزشکی رایج است. به دلیل بزرگنمایی کافی دندانپزشک می تواند از وارد کردن برش و آسیب به بافت های دهان خودداری کند.

مستند سازی بهتر:

از آنجا که بسیاری از میکروسکوپ ها به دوربین و مانیتور متصل هستند، دندانپزشک بهتر می تواند شرایط دندان و دلیل نیاز به درمان و پروسه درمانی را برای بیمار توضیح دهد.

منبع:

drlinger

حساسیت دندان امر شایعی است که بسیاری از افراد حداقل یک بار در طول عمر خود آن را تجربه کرده اند. حساسیت برای برخی امری ناراحت کننده تلقی نمی شود اما برخی دیگر به سرعت به دنبال درمان می روند. حساسیت دندان به دمای سرد به علل مختلفی می تواند به وجود آید که در زیر با آنها آشنا می شویم.

علل حساسیت دندان به دمای سرد:

وجود ترک در دندان می تواند باعث حساسیت دندان به دمای سرد شود.

یکی از دیگر علل بروز این مشکل وجود یک پر شدگی بزرگ یا پر کردن دندان در روزهای اخیر می تواند باعث حساسیت موقت دندان به دمای سرد شود. در صورتی که یک سوراخ میکروسکوپی در پالپ دندان وجود داشته باشد، ممکن است دندان به دمای سرد حساس شود و به درمان مجدد نیاز باشد.

حساسیت دندان به دمای سرد می تواند در نتیجه پوسیدگی عمیق دندان به وجود آید. ترک دندان، دندان نصف شده یا اکلوژن تروماتیک از دیگر علل درد هستند که باید هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید.

فرسایش دندان به دلیل مسواک زدن ناصحیح رایج ترین علت حساسیت دندان است. فرسایش دندان باعث تحلیل لثه و استخوان می شود و می تواند ریشه و عاج دندان را در معرض محیط دهان و باکتری ها قرار دهد. ریشه های دندان با مینای دندان پوشیده نشده اند و انتقال حرارتی به خصوص در مورد دمای سرد مستقیما به پالپ و اعصاب دندان منتقل می شود. این عارضه در افرادی مشاهده می شود که بسیار برای تمیز کردن دندان و دهان خود تلاش می کنند و با سخت مسواک زدن در این کار زیاده روی کنند. این افراد به جای مسواکی با برس سافت از مسواک های هارد یا مدیوم استفاده می کنند. مسواک های برقی می توانند این عادت بد را در افراد از بین ببرند.

دندان قروچه یا قفل کردن فک نیز از دیگر عادات غلطی است که باعث حساسیت دندان به دمای سرد می شود.

دندان های لق به دلیل از دست رفتن استخوان نیز دلیل دیگر این نوع حساسیت هستند.

اغلب روش های سفید کردن دندان می توانند باعث حساسیت موقت و خفیف دندان نسبت به دمای سرد شوند.

در صورتی که دندان های شما به دمای سرد و غذاهای ترش حساس شده است، برای معاینه و دریافت درمان احتمالی هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید. مراجعه زودهنگام می تواند از نیاز به درمان های پیشرفته یا حتی از دست رفتن دندان پیشگیری کند.

منبع:

todaysdentist

انجام کارهایی مانند جویدن یخ یا آبنبات یا عادت به دندان قروچه می تواند باعث ترک خوردن دندان شود. به خصوص دندان های مولر مستعد شکستن و ترک خوردن هستند زیرا بیشترین نیروی جویدن را متحمل می شوند. علائم ترک خوردن دندان می تواند قابل توجه یا جزئی باشد. در این شرایط باید چه کرد؟ آیا شکستن یا ترک خوردن دندان جز اورژانس دندانپزشکی به شمار می رود؟ به هر حال بلافاصله قراری با دندان پزشک خود تنظیم کنید. دندانپزشک دندان های مولر شما را معاینه می کند و میزان جدی بودن مشکل را تعیین خواهد کرد. ترک های جزئی فقط به لحاظ زیبایی اهمیت دارند اما شکستگی های جدی برای سلامت دندان مضر هستند و باید هر چه سریع تر درمان شوند.

چه عواملی باعث ترک خوردن دندان می شود؟

برخی رفتارها و عادات می تواند موجب بروز این مشکل می شود، که نوعی شکستگی شناخته شده است. در برخی موارد، به سادگی جویدن یک شی یا ماده ی غذایی سخت مانند یخ یا آبنبات باعث پیشرفت شکستگی می شود. برخی عادات مربوط به استرس و خشم مانند فشردن دندان ها به هم یا قفل کردن فک نیز می تواند دندان ها را بیشتر مستعد ابتلا به شکستگی کند. گاهی اوقات، یک تصادف یا ضربه قوی نیز به ترک خوردن دندان می انجامد.

آیا ترک خوردن دندان جز موارد اورژانس دندانپزشکی است؟

ممکن است بعد از ترک خوردن دندان درد کمی داشته باشید یا اصلا متوجه چیزی نشوید. اگر درد به حدی است که نمی توانید تحمل کنید یا دندان دارای لبه های تیز است که بافت دهان را آزار می دهد، هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید.

گاهی نیز تنها پس از مصرف مواد غذایی سرد یا گرم متوجه درد می شوید. به محل درد توجه داشته باشید تا بتوانید دندانپزشک را راهنمایی کنید. سعی کنید از طرفی که دندان ترک خورده است برای جویدن استفاده نکنید. جویدن مواد می تواند ترک را گسترده تر کند و بافت نرم داخل دندان را که حاوی عصب و عروق خونی است تحریک کند.

ترک های جزئی در دندان:

اگر ترک خوردن دندان جزئی باشد و تنها لایه بیرونی دندان به نام مینای دندان را تحت تاثیر قرار داده باشد، ممکن است نیاز به درمان خاصی نباشد. این ترک های جزئی در دندان های بزرگسالان طبیعی است و کریز لاین خوانده می شود. دندانپزشک می تواند دندان شما را پولیش کند و این ترک ها را از بین ببرد.

در صورتی که دندان پیش شما شکسته است، باید هر چه سریع تر به دندانپزشک مراجعه کنید. تعیین شدت آسیب و محل آن توسط بیمار تقریبا دشوار است. برخی از ترک ها مانند کریز لاین سطحی هستند و معمولا به هیچ گونه درمانی نیاز ندارند. برخی دیگر به زیر خط لثه گسترش می یابند و معمولا به جایگزینی دندان نیاز دارند.

سندرم دندان ترک خورده چیست؟

سندرم دندان ترک خورده زمانی رخ می دهد که دندان دچار ترکی شده که به حدی کوچک است که در عکس برداری با اشعه ایکس مشخص نمی شود، یا زیر لثه قرار دارد. ترک خوردن دندان در این سندرم اغلب در دندان های مولر رخ می دهد.

علائم و نشانه های آن چیست؟

اکثر مردم سندرم دندان ترک خورده را با درد و ناراحتی هنگام گاز گرفتن مواد غذایی، و یا تماس دندان ها با گرما یا سرما تجربه می کنند. بر خلاف درد در پوسیدگی و حفره، درد و ناراحتی در اثر دندان ترک خورده ثابت و دائمی نیست.

برخی از مسائل دندانی مانند دندان کنده شده و یا تاج شکسته به راحتی قابل تشخیص هستند و سریعا درمان می شوند. اما برخی دیگر مانند سندرم دندان ترک خورده به راحتی قابل تشخیص نیست. حقیقت این است که بسیاری از مردم در تشخیص ترک خوردن دندان ناتوان هستند. بنابراین در ادامه به خود فرصتی برای شناخت بهتر این سندروم و علل و علائم رایج در آن بدهید.

نشانه های سندرم دندان ترک خورده چیست؟

گاهی تشخیص ترک خوردن دندان با چشم غیر مسلح ممکن نیست. در واقع برخی از ترک ها که به نازکی یک تار مو هستند، حتی در رادیوگرافی نیز مشخص نمی شوند. پس چگونه می توانید ترک خوردن دندان را تشخیص دهید؟ به دنبال دردهای موضعی باشید که در هنگام جویدن مواد سخت یا قرار گیری در معرض مواد سرد و گرم بروز می کنند.

درمان ترک خوردن دندان به چه صورت انجام می شود؟

دندانپزشک از روش های زیادی می تواند دندان پیشین ترک خورده را درمان کند. یکی از آنها استفاده از باندینگ است که معمولا در آن از کامپوزیت رزین استفاده می شود. در مقایسه با سایر روش های درمانی این عارضه، این روش کم هزینه تر است و به کمترین جلسات درمانی توسط دندانپزشک نیاز دارد. هر چند، دندانپزشک می تواند در یک جلسه مشکل ترک خوردن دندان را با استفاده از باندینگ ترمیم کند، اما طول عمر این روش زیاد نیست. این روش بهتر است برای دندان هایی به کار رود که فشار زیادی از جویدن روی آن وارد نمی شود.

روکش دندان:

در صورتی که ترک دندان طولانی یا عمیق باشد، اما به ریشه یا زیر خط لثه نرسیده باشد، بهتر است به جای باندینگ از روکش استفاده شود. روکش ها معمولا از پرسلین ساخته می شوند و باعث بهبود ظاهر و کارکرد آن می شوند. در صورتی که دندان پیشین استحکام کافی برای درمان با باندینگ نداشته باشد، دندانپزشک استفاده از روکش را توصیه می کند. برای درمان ترک خوردن دندان به خصوص در مورد دندان پیش، باید زمان بیشتری روی صندلی دندانپزشک بنشینید. اما در عین حال این روش طول عمر بیشتری نیز دارد.

عصب کشی:

برخی از ترک ها نه تنها ظاهر بیرونی دندان را تحت تاثیر قرار می دهند، بلکه به داخل دندان نیز آسیب می زنند. در صورتی که ترک خوردن دندان به قدری عمیق باشد که به پالپ وارد شود، برای نجات دندان باید آن را عصب کشی کرد. زمانی که عصب کشی برای درمان دندان پیشین ترک خورده انجام می شود، پس از آن از روکش روی دندان استفاده می شود.

ایمپلنت:

زمانی که ترک به زیر خط لثه برسد، دندان دیگر قابل درمان نیست. بدین ترتیب دندان باید کشیده شود اما این بدین معنی نیست که دهان شما تا ابد فضای خالی خواهد داشت. دندانپزشک می تواند برای بیمار از ایمپلنت استفاده کند تا ظاهر لبخند بیمار به ایده آل ترین حالت ممکن نزدیک شود.

تفاوتی ندارد ترک خوردن دندان شما به چه صورت درمان شود، مراقبت از آن اهمیت بیشتری دارد. برای طول عمر دندان های خود بهداشت دهان و دندان را رعایت کنید.

منبع:

Colgate

colgate

Colgate